چرا کی‌روش تن به بازی با حریفان قدرتمند نمی‌دهد؟

سه شنبه هفته آینده که از راه برسد، مرد پرتغالی تیمش را برای سی و پنجمین بازی دوستانه در ۷ سال اخیر، به مصاف بولیوی می‌فرستد تا تیم ملی با کارلوس کی روش، تقریبا هر دو ماه نیم یک بار، یک بازی تدارکاتی انجام داده باشد؛ آماری نه چندان خوب که هیچ تناسبی با رتبه ما در رنکینگ تیم‌های آسیایی ندارد.

فوتبال ایران سالهاست که صدرنشین تیم‌های آسیایی است. به طور دقیق جز یک ماه که استرالیا، قبل از جام جهانی روسیه، به صدر تیم‌های آسیایی صعود کرد، در تمام پنج سال گذشته این ایران بود که در رنکینگ فیفا پرچمدار تیم‌های آسیایی لقب داشت و هنوز هم این عنوان را در اختیار دارد. با این حال معضل اصلی فدراسیون فوتبال در تمامی این سالها، پیدا کردن حریفان تدارکاتی برای بوده است. اینکه تیم ملی هر ۷۵ روز یک بار بازی دوستانه برگزار می‌کند، بدین معناست که فوتبال ملی ما تقریبا نیمی از روز‌های فیفا را به دلیل نبودن حریف تدارکاتی از دست می‌دهد.

تیم ملی به طور متوسط هر سال فقط ۵ بازی تدارکاتی انجام می‌دهد که کمترین تعداد بازی تدارکاتی در مقایسه با سایر تیم‌های مدعی در آسیاست. البته این تمام ماجرا نیست و کیفیت حریفان تدارکاتی تیم ملی هم، همواره مورد نقد اهالی فوتبال بوده است. بازی با ۵ حریف تدارکاتی خوب در سال، قطعا به فوتبال ملی ما کمک می‌کند تا فاصله خود را با تیم‌های مطرح دنیا کاهش دهد، اما اشکال اینجاست که همین حریفان تدارکاتی انگشت شمار سالانه هم بعضا کیفیت فنی مناسبی ندارند.

ما در این سال‌ها با تیم‌هایی نظیر ماداگاسکار، پاپوآ گینه نو، سیرالئون، فلسطین، قرقیزستان و تاجیکستان بازی دوستانه برگزار کرده‌ایم. بازی‌هایی که فقط هزینه‌های چند ده هزار دلاری روی دست فدراسیون گذاشته‌اند و هیچ بار فنی مطلوبی در پی نداشته‌اند. با این حال وقتی حریفان تدارکاتی خوب نیستند، بازی با این حریفان بی نام و نشان تنها چاره ممکن است برای اینکه تیم ملی در شرایط مسابقه باقی بماند و جایگاه خوب خود را در رنکینگ فیفا از دست ندهد.

با این حال در کارنامه فدراسیون فوتبال که به گفته مهدی تاج، یک فدراسیون ۵ ستاره است باید یک نمره منفی هم ثبت کرد. تیم ملی در همین ۷ سالی که یک مربی درجه یک، به نام کارلوس کی روش را روی نیمکت خود داشته، در کنار همه کمبود‌های موجود، از کمبود بازی با تیم‌های بزرگ دنیا در بازی‌های دوستانه رنج برده است. بازی‌هایی که نبودشان باعث شده نام فوتبال ایران کمتر از آنچه که باید، سر زبان‌ها باشد.

در واقع از سال ۱۳۹۰ تاکنون، تیم ملی فقط چند بازی تدارکاتی ارزشمند داشته است که با انگشتان یک دست هم قابل شمارش هستند؛ بازی با سوئد، بازی با شیلی، بازی با روسیه، بازی با ترکیه و بازی با تونس.

همین ۵ بازی تدارکاتی هم در شرایطی برگزار شد که تیم‌های روسیه و ترکیه، در زمان بازی با ایران، در رنکینگ فیفا جایگاهی پائین‌تر از ما داشتند. به زبان ساده‌تر در ۷ سال اخیر، تیم ملی فقط با ۳ تیم بهتر از خودش بازی کرده و در ۹۱ درصد موافق، با حریفانی روبرو شده است که به استناد رنکینگ فیفا از خودش ضعیف بوده است. این همن معضلی است که باعث می‌شود، تیم ملی باوجود داشتن پتانسیل بالا، در مصاف با تیم هایی، چون آرژانتین، اسپانیا و پرتغال در دو جام جهانی اخیر، هیچ شانس بردی برای خودش قائل نباشد و با ارائه یک فوتبالی کاملا تدافعی، با ترس از پذیرفتن شکستن‌های پرگل، فقط به دنبال یک باخت کم گل یا نهایتا یک تساوی باشیم.

بازی با بولیوی هم که هفته آینده برگزار می‌شود، کمکی به آمار بازی‌های تدارکاتی خوب تیم ملی نخواهد کرد. بولیوی در رنکینگ فیفا ضعیف‌ترین تیم آمریکای جنوبی محسوب می‌شود و ۲۵ پله، پائین‌تر از تیم ملی ایران، در رتبه ۵۸ فیفا قرار دارد.